siódma rano, wszystkie miejsca już zajęte

no trudno, ja i tak muszę się już szybko zbierać. Po wczorajszej trasie nie ma śladu zmęczenia, co jest bardzo miłym zaskoczeniem. Zatem modyfikuję plan i wrzucam dodatkową pętlę. Do Sztynortu przez Kętrzyn:) Ale na razie zaczynam od tego, co znam

mijam kanał Jegliński

znowu ignoruję kuszący Kwik

i wybieram skręt na Guty

asfalcik może niezbyt zachęcający, ale jest zadośćuczynienie

20km czerwonej szesnastki jest podzielone dokładnie na pół. Pierwsza połowa wygląda tak

a druga… trochę gorzej:( Jak na drogę krajową ruch bardzo mały, TIRy respektują zakaz i tylko trochę osobówek szarżuje na zakrętach. Skręt nad Niegocin

najpierw jest kanał. Nie wiem jaki. Mazurski? J by wiedział…

Ja wiem tylko, że to brama i że zaraz jest

Niegocin! Same pocztówkowe obrazki. Nie odmówię sobie skrętu do Rydzewa, ślinianki pracują już pełną parą:) Są pierożki, jest chłodniczek. Jakubek jak zawsze na wysokości zadania. A po drodze

Kanał Kula. I kolejne pocztówki:) Oglądam je dwukrotnie w drodze do i z Rydzewa. A tak Rydzewo wygląda od strony jeziora

Wilkasy to już nieco inny klimat

brrrrrr! uciekam czym prędzej. Skręt na interesującą mnie drogę 592 do Kętrzyna jest szczęśliwie na obrzeżach Giżycka więc kolejny kurorcik o podobnym zapewne klimacie tym razem omijam. Droga 592 kusi mnie bliskością kilku małych jezior

ale jaki ruch! samochody śmigają jeden za drugim. Nawet nie mam chwili, żeby się porozglądać. Sporo pagórków i wariatów wyprzedzających na liniach ciągłych. Zaliczyłam kilka trudnych sytuacji i chyba nie pojadę już tędy. Asfalt w dodatku kiepski, mocno mnie ta droga spowolniła. W efekcie do Kętrzyna nawet nie zaglądam tylko korzystam z odbicia na Gierłoż. Droga wygląda bardzo zachęcająco, ale ruch wcale nie mniejszy. Bo to kierunek na Wilczy Szaniec, do którego ciągną istne tabuny. Za Szańcem ruch się uspokaja (szlabany, kasy, kolejki, parkingi)  i robi się dość sielsko

uważałam. Żaden nie został rozjechany:)
I tak w miłej atmosferze pomykam po rozkosznym asfalciku aż tu nagle

tylko bez paniki. To na pewno zaraz się skończy. Ta masakra nie może przecież trwać zbyt długo. Zero szans na ucieczkę. Bruk do samych pobocznych chaszczy. Mało bruk. Klasyczne kocie łby. Rozważam prowadzenie roweru. Prędkość przejazdu spada mi do 9km/h…
CZTERY KILOMETRY. CZTERY!!!! Myślałam, że już nie dotrwam, ale wreszcie jest

Po kilkuset metrach zaczyna się obłędna dębowa aleja

jest tak pięknie, że natychmiast zapominam o brukowym koszmarze. Tym bardziej, że tu asfalcik nówka, mykam po hopeczkach w tempie mocno dla mnie dziwnym. 140 na liczniku a zmęczenia ani ciut. Jestem cyborgiem??
Sztynort

nie zachwycił, pałac bardziej jak obora. Za to Harsz i widok na Mamry – cudny

przez cały dzień wiatr był niewielki (pewnie stąd ten brak zmęczenia), ale teraz robi się zupełnie cicho. Co oznacza, że jest późno. I że jestem w dużym niedoczasie. I na pewno nie skręcę na

tylko gnam do Giżycka

ta droga (Pozezdrze-Giżycko) to absolutna rewelacja. Na mapie wygląda mało ponętnie a pierwszych kilkaset dziurawych metrów też nie zachęca. Ale zasięgam w Harszu jęzora. Pan w sklepie przekonuje, że warto. I ma rację! 12km lasu i nowiutkiej nawierzchni. Są hopki. Nie ma samochodów. Słońce kładzie nastrojowe cienie. Jest przepięknie

dopadam do Giżycka, tym razem z drugiej strony. Znowu omija mnie jazda przez miasto. 4km i skręcam na Sulimy. Po 10km już przy zdecydowanie słabym słońcu jest

nic dziś nie będzie mi oszczędzone. Ale po brukowych doświadczeniach półtora kilometra szutru to dla mnie nic

ufff. Dojechaliśmy za dnia. Niebieski był bardzo dzielny:)

• DST 178.04km
• Teren 5.90km
• Czas 08:16
• V_AVG 21.54km/h

 

 

 

do tej wycieczki jest mapa