tak tak, dzisiaj czuję się w pełni uprawniona do użycia tytułowego słowa. Żadne tam człapanie. Żwawy trucht przeplatany jeszcze żwawszym marszem! Pełne dwie godziny TRENINGU (wliczając obowiązkowe taśmy wspomagające obojczyk). Już prawie nie myślę o tym, że  lewa strona mnie uparcie boli, taśmy pomagają na moment a potem znowu jest słabo. Że łapa prawa ciągle nieczynna… Okazuje się, że można się przyzwyczaić do wszystkiego, co nie znaczy że udaje się zapomnieć i nie przejmować. Ale przestałam już myśleć kiedy wsiądę na rower… Na razie pogoda mi w tym pomaga, jak na styczeń jest fajnie ale ciągłe wietrzyska mrożą chęć jeżdżenia. Jest we mnie jednak spora trauma i w sumie cieszę się, że na razie nie mogę i że warunki nie “ciągną”. Bo już wiem, że czeka mnie trudna przeprawa z własnym lękiem, który wcale nie mija:(